Rzeczpospolita, II połowa XVIII w. W Borusławicach na Lubelszczyźnie mieszka na plebanii, pędząc spokojny żywot, ksiądz Celestyn Paczura. Po śmierci brata przygarnia do siebie dwóch osieroconych bratanków, Wacka i o rok młodszego Wicka. Po kilku latach bracia kończą szkoły, a opiekę nad nimi przejmuje zaprzyjaźniony z księdzem proboszczem miejscowy dziedzic, pan Hołłowicz. Sielankowego życia braci nic nie zakłóca. Sytuacja zmienia się, gdy poznają oni pannę Konstancję Rewnowską. Jest ona sierotą, wychowywaną przez państwo Śniehotów, mieszkających w sąsiedztwie. Wicek i Wacek zakochują się w niej, co staje się powodem sporów pomiędzy żyjącymi dotychczas w zgodzie braćmi. Konstancja, widząc uczucie obu kawalerów i negatywne jego skutki, postanawia nikomu nie oddać swej ręki i wstąpić do klasztoru. Lecz pojawia się kolejny konkurent, bogaty i wpływowy miejscowy magnat. Panna Konstancja jest wyraźnie niechętna jego zalotom. Wicek i Wacek godzą się, by wspólnie przeciwstawić się niemiłemu pannie Konstancji człowiekowi. Cóż jednak zrobić, jeśli ukochana kobieta jest jedna, a braci-rywali do jej ręki dwóch? A żaden z nich nie chce zrezygnować z uczucia do niej... Jakie będzie zakończenie tej historii? Dzieje miłości Wacka i Wicka Paczurów do panny Konstancji Rewnowskiej są dla autora pretekstem do ukazania polskiej obyczajowości szlachecko-magnackiej w II połowie XVIII wieku. Powieść stanowi barwny, obyczajowy fresk z życia wyższych warstw społecznych Lubelszczyzny w tym okresie. Akcja pełna jest romansów, intryg, nieoczekiwanych zwrotów, obfituje w zaskakujące wydarzenia, które potrafią zaciekawić czytelnika. Nie brak także w tym utworze elementów humorystycznych.